DE GOLVEN

DE GOLVEN

Fladderende petticoats met ruches van kant,

Vloeibaar kristal brekend in duizend stukjes,

Zilveren splinters.

Ze haasten zich met geheimen uit hun diepten

Terwijl ze een kant van parelmoer en zeewier borduren

Op mijn blote voeten.

Ze trekken zich terug en wissen wat we net geschreven hebben

En laten alleen onherkenbare sporen achter

Van wat we ooit zijn geweest.

Vandaag zie ik sterren op hun ruggen rijden

Waar de zon knipoogt en met mijn lot speelt

Op een oneindige horizon.

Geurende huid van zon en zout,

Haar dat naar wind ruikt,

De smaak van zee in al mijn zinnen.

Geschreeuw van kinderen en meeuwen dat zich mengt,

De ene spelen,

De anderen vliegen weg.

Versheid sist door mijn vingers,

Frisse strelingen,

Vergetelheid.

Emma, Juny 2019