TODO MENOS EL SILENCIO (Gedwongen stilte), Spaanse intieme roman - Booktrailer en Korte Inhoud.

Op 1 en 2 October 2020 heeft de presentatie van het roman 

TODO MENOS EL SILENCIO (Gedwongen stilte)

van Emma Marzábal 

in de Bibliotheek Josep Soler Vidal te Gavà (Bcn) plaats gevonden

Korte inhoud Todo menos el silencio

Psychologische roman in de lijn van de bildungsroman die ons spreekt over de opgelegde stiltes, door anderen of door onszelf, uit angst om de realiteit onder ogen te zien. Júlia, de hoofdrolspeelster, kan zichzelf pas bevrijden als ze de stilte doorbreekt, want men kan geen gevechten voeren tegen onzichtbare vijanden.

‘―Een keer zei mijn vader iets... dat mij aan het denken zette ―vervolgde Ingrid terwijl ze haar koffie dronk―. Hij zei dat in de communicatie het belangrijkste datgene is wat juist niet wordt gezegd.‘

De blik van Júlia, in de jaren 70 net aangekomen in Nederland, onthult een ideaal land, bijna perfect, maar waarin ook de stilte komt opduiken, een stilte die dit keer  direct op haar schouders rust als de grijze Hollandse winterlucht. Beetje bij beetje zal zij het geluid van haar eigen stem zoeken, de enige manier om zichzelf te bevrijden.

Todo menos el silencio is een eenvoudig verhaal dat zich bezighoudt met complexe kwesties: schijn, waarheid, eenzaamheid, verbond en vooral zelfbedrog. Eigenlijk zoals het leven zelf.

DE SCHADUW DIE WIJ WERPEN

(Literaire wedstrijd #OnzeHelden)

               Het eerste licht van de dag komt langzaam door het raam naar binnen. Buiten, een fijne en onophoudelijke regen wekt klachten op de daken. Één voor één de silhouetten worden doordrenkt van nostalgie en alles is sloom, nat van koude kalmte. Zijn ogen, als ramen die bij slecht weer worden gesloten, kijken ook naar binnen, waar alles verborgen is, waar ze waarneemt wie ze is, waar haar stiltes samenzweren.

               Zij zet het masker en de handschoenen op. Gaat naar buiten, rijd naar het ziekenhuis. Als zij binnenkomt, voelt ze haar inerlijke rebellie opnieuw overheersen. Ga naar de eerste verdieping, doe haar uitrusting aan. Ze herinnert zichzelf de instructies wat ze gisteren gekregen hebben. Ze wou dat ze het medogenloze protocol kon overtreden. Op het moment dat ze het minst kwestbaar voelt verzamelt zij moed en gaat naar haar bed, geeft de medicatie en verwijdert het ademhalingstoestel dat niet meer vor haar is bestemd. Zijn antecedenten en de korte schaduw die haar leven werpt hebben de overhand. Korte schaduw? In de avond van het leven?  s’Avonds zijn schaduwen juist het langste! Zij wou dat iemand haar verdriet kon wegnemen, maar de gangen van het ziekenhuis zijn vol met stiltes. Het werk gaat hen te boven, en wanneer het zorgen voor andere patiënten het toelaat ga zij terug naar haar bed. Ze houdt haar hand vast, heeft niets anders voor haar. Ze wou dat ze haar daar weg kon halen en weer naar de warmte van haar eigen bed kon brengen. In haar laatste adem denk ze haar naam te hebben gehoord. Vaarwel, grootmoeder, antwoordt ze fluisterend, maar ze kan haar eigen stem niet herkennen.

12/04/2020

DE GOLVEN

DE GOLVEN

Fladderende petticoats met ruches van kant,

Vloeibaar kristal brekend in duizend stukjes,

Zilveren splinters.

Ze haasten zich met geheimen uit hun diepten

Terwijl ze een kant van parelmoer en zeewier borduren

Op mijn blote voeten.

Ze trekken zich terug en wissen wat we net geschreven hebben

En laten alleen onherkenbare sporen achter

Van wat we ooit zijn geweest.

Vandaag zie ik sterren op hun ruggen rijden

Waar de zon knipoogt en met mijn lot speelt

Op een oneindige horizon.

Geurende huid van zon en zout,

Haar dat naar wind ruikt,

De smaak van zee in al mijn zinnen.

Geschreeuw van kinderen en meeuwen dat zich mengt,

De ene spelen,

De anderen vliegen weg.

Versheid sist door mijn vingers,

Frisse strelingen,

Vergetelheid.

Emma, Juny 2019

NIET ZONDER DE FLAG

Enrique en Lidia waren van plan om naar de demonstratie voor onafhankelijkheid van Catalonië te gaan die om vijf uur s’middags op Paseo de Gracia zou plaatsvinden. Ze waren het erover eens dat ze de deur niet zouden uitgaan voordat ze de buuren van vier hoog de flat hadden horen verlaten, ook al zouden ze een deel van de viering missen. Ze waren min of meer bevriend met hen, maar op politiek gebied bevonden ze zich totaal tegenover elkaar. Het zou dus niet best zijn als ze de Cabanilla’s, die van “Spanje één, groot en vrij” op de trap gekleed als onafhankelijkheid-voorstanders zouden tegenkomen. 

Vlak voor vijf uur trokken ze hun gele shirtjes vol met onafhankelijke kreten aan, zetten ze hun petten op en schilderden ze de vier rode strepen op hun wangen. Toen wachtten ze heel stielletjes achter de deur met een ongepaste reserve voor twee wraakzuchtige geesten.

Om tien over vijf hoorden ze de deur van vier hoog open en dichtklappen. De Cabanilla’s haasten ze zich naar hun mystieke afspraak van zondagmiddag, zoals altijd. Ze hoorden eerst Guzmán’s stappen de trap afloppen gevolgd door de nerveuze hoge hakken van Cecilia. Even later klonken ze met een krachtige echo in de hal en wachtten ze gespannen totdat ze de deur van de straat hoorden openen. Het lawaai van het verkeer van de Mallorcastraat kwam enkele ogenblikken binnen en verzwolg later elke spoor van de Cabanilla’s. 

―Nu!, ―zei Enrique. En ze vertrokken.

Ze liepen in een goed tempo omdat de demonstratie zou allang begonnen zijn. Toen ze een Chinese bazaar passeerden, zagen ze dat de eigenaar zijn zondagse winst maakte met de verkoop van allerlei vlaggen. Lidia stopte ineens.

―Ik wil er een, Enrique!

―Nee, kom op, t’s al zo laat!, en volgende keer misschien...

Maar Lidia was al naar binnen gegaan en gebaarde voor een glimlachende chinees dat zeer beleefd antwoorde op alles met “vijf euro”. Toen Lidia de winkel met een behoorlijke gevouwen flag onder de arm weer uitging, liepen ze verder zonder een minuut te verliezen.

Ze hadden de Paseo de Gracia nog niet bereikt dat het al zwart van de mensen was. Ze beslisten daar te blijven en voegden ze zich gaauw aan het geschreeuw en gezang toe. Enrique pakte de cokes uit zijn rugzak en Lidia vouwde trots haar vlag open. Enrique was de eerste die een schreeuw onderdrukte. Boven hun hoofd zwaaide de vlag van Spanje met in het midden een zwarte adelaar die met open vleugels verklaarde: “Een, groot en vrij”... 

29/01/2020

ONBEWOOND EILAND

Ik had het lang geleden al aangekeken. Ik ondekte het toen ik de kans nam om door de Stille Oceaan te navigeren en iedereen aan boord bang was geworden omdat ik de Bermudadriehoek betrad. Het was een idyllisch eilandje van slechts een kilometer lang, met een prachtige groene heuvel in het midden. Een transgressief verlangen brak in mij uit, zo een dat alle oneerlijke redeneringen in heroïsche redeneringen veranderen, en ik besloot te kiezen voor een leven weg van het alledaagse lawaai, van de slavernij van het werk, van de buren die op mijn zeilboot sprongen zonder te zijn uitgenodigd, en weg ook van Felisa, mijn vrouw, omdat ze me nooit het woord had gegeven.

Ik ben maanden bezig geweest om een plan te bedenken. Op een dag maakte zij het gemakkelijker voor mij toen ze vertelde dat ze een week weg zou zijn voor het een of ander vrijwilligerswerk of weet ik wat. Zeer gunstig voor mij, natuurlijk, want ik kon nu vertrekken zoals ik altijd al had gewild: ondergedoken.

Ik zeilde vanaf Nuevitas en vertrok naar de Bahama’s. De reis kon gevaarlijk zijn maar het doel motiveerde me enorm en maakte me sterk. Toen de coördinaten mij aangaven dat ik dichtbij mijn bestemming was, zag ik het eilandje aan de horizon en ging het met volle zeilen tegenmoet. Het was helemaal donker geworden toen ik zijn verlangde strand bereikte. Aan boord had ik alles wat ik wilde meenemen. Naast wat junkfood en veel alcohol, had ik alle erotische boeken geladen die ik altijd al had willen lezen maar durfde nooit te kopen; het schrijfmateriaal dat nodig was om mezelf vrijelijk te uiten ―aangezien ik nu altijd het woord zou hebben― en een blik van ansjovis die sommige Aziaten van de haven erop stonden me te geven toen ze me op avontuur zagen varen “want u kunt niet op een lege maag denken”.

Als een goede kapitein het eerste wat ik deed was het schip goed vastbinden en het land inspecteren. Toen ik op het punt stond de heuvel te beklimmen, een lichtkrans trof onverwachts mijn gezicht. Vanaf dat moment kan ik alleen maar vertellen dat ik veel mensen heb ontmoet: Pepe, de woekeraar die voor de aanlegplaats geld vroeg, Arturo, de eigenaar van het "ethische" onroerend goed, Blas, de "eerlijke" opdrachtgever van een appartementencomplex in aanbouw en... ook Felisa, de liefdadige prostituee die haar werk als vrijwilligster uitoefende. Ze beweerde mij toch niet te herkennen...


27/01/2020

LIEVE VRIENDIN

          

          Voor je vertrek, doe in je koffers ook een handvol vreugde, twee maten goede wil en een flinke stuk geduld erbij.  Vul nog de lege plekken met goed verstand, een snufje vrijmoedigheid, een vleugje slimheid en een ietsepietsie onschuldigheid. Doe er ook wat standvastigheid bij, veel zin in het leven en een heleboel liefde. Gebruik alles met mate en verstand en bewaar de slimheid als tegenspoed je pad kruist.

Lente 2019

(Naar een gedicht van Carlos Marzábal)

HOTEL IN TROPISCHE TUIN

     Heb je ooit in een palmbos geslapen?

    Als verkooptrainster heb ik twee jaar lang door het land moeten reizen en buitenshuis moeten slapen. Van alle hotels waarin ik moest verblijven gaan mijn gedachten en voorkeur naar Hotel Jardín Milenio in Elche, Alicante.

    Het hotel, midden in een palmbos, heeft iets weg van een koloniaal huis. Met slechts twee verdiepingen, het gebouw verspreidt zich tussen de palmbomen in totale harmonie met de natuur. Binnen, zijn ze erin geslaagd om het in te richten overeenstemmend met de omgeving. De kleuren vallen gelijk op: de ruime hal, de brede gangen en de kamerdeuren zijn geschilderd in vainille, zalmrose en olijfgroen, een frisse kleurencombinatie die het geheel een ietwat romantische uitstraling geeft. De palmbomen zorgen voor een natuurlijke verkoeling en de openstaande ramen voor een altijd doorwaaiend briesje, wat meestal de voorkeur heeft boven het aanzetten van de airconditioner.

       In je kamer, als je je raam opent, kan je de takken van de palmbomen haast aanraken. Waar je ook ben, heb je voortdurend de indruk dat je thuis bent omdat de gezelligheid zich in alle hoeken heeft genesteld: meubilair, lampen, beddengoed... alles is zoals in huis. Al met al, de bezoeker maakt zijn verblijf mee alsof hij in een vrolijk zomerhuis vertoeft, en gaat weg met het gevoel dat hij de echte zomer heeft gekoesterd.

      Het is een 5-sterren hotel voorzien van alle faciliteiten, onder andere een buitenzwembad, een sauna, twee restaurants en een garage, en zeker niet duur voor wat je krijgt. Het personeel, zeer attent, heeft het warmhartige karakter van de mensen van de streek. De tropische tuin waar het hotel zich bevindt is door de UNESCO uitgeroepen tot werelderfgoed.

     Als je die kant opgaat, moet je je daar eens lekker laten verwennen!

06/03/2019