NIET ZONDER DE FLAG

Enrique en Lidia waren van plan om naar de demonstratie voor onafhankelijkheid van Catalonië te gaan die om vijf uur s’middags op Paseo de Gracia zou plaatsvinden. Ze waren het erover eens dat ze de deur niet zouden uitgaan voordat ze de buuren van vier hoog de flat hadden horen verlaten, ook al zouden ze een deel van de viering missen. Ze waren min of meer bevriend met hen, maar op politiek gebied bevonden ze zich totaal tegenover elkaar. Het zou dus niet best zijn als ze de Cabanilla’s, die van “Spanje één, groot en vrij” op de trap gekleed als onafhankelijkheid-voorstanders zouden tegenkomen. 

Vlak voor vijf uur trokken ze hun gele shirtjes vol met onafhankelijke kreten aan, zetten ze hun petten op en schilderden ze de vier rode strepen op hun wangen. Toen wachtten ze heel stielletjes achter de deur met een ongepaste reserve voor twee wraakzuchtige geesten.

Om tien over vijf hoorden ze de deur van vier hoog open en dichtklappen. De Cabanilla’s haasten ze zich naar hun mystieke afspraak van zondagmiddag, zoals altijd. Ze hoorden eerst Guzmán’s stappen de trap afloppen gevolgd door de nerveuze hoge hakken van Cecilia. Even later klonken ze met een krachtige echo in de hal en wachtten ze gespannen totdat ze de deur van de straat hoorden openen. Het lawaai van het verkeer van de Mallorcastraat kwam enkele ogenblikken binnen en verzwolg later elke spoor van de Cabanilla’s. 

―Nu!, ―zei Enrique. En ze vertrokken.

Ze liepen in een goed tempo omdat de demonstratie zou allang begonnen zijn. Toen ze een Chinese bazaar passeerden, zagen ze dat de eigenaar zijn zondagse winst maakte met de verkoop van allerlei vlaggen. Lidia stopte ineens.

―Ik wil er een, Enrique!

―Nee, kom op, t’s al zo laat!, en volgende keer misschien...

Maar Lidia was al naar binnen gegaan en gebaarde voor een glimlachende chinees dat zeer beleefd antwoorde op alles met “vijf euro”. Toen Lidia de winkel met een behoorlijke gevouwen flag onder de arm weer uitging, liepen ze verder zonder een minuut te verliezen.

Ze hadden de Paseo de Gracia nog niet bereikt dat het al zwart van de mensen was. Ze beslisten daar te blijven en voegden ze zich gaauw aan het geschreeuw en gezang toe. Enrique pakte de cokes uit zijn rugzak en Lidia vouwde trots haar vlag open. Enrique was de eerste die een schreeuw onderdrukte. Boven hun hoofd zwaaide de vlag van Spanje met in het midden een zwarte adelaar die met open vleugels verklaarde: “Een, groot en vrij”... 

29/01/2020